No verán do 57, despois dun accidente de coche, fun, durante tres meses, presa de dores o suficientemente desagradables para que me desen todos os días un sucedáneo da morfina chamado o '875' (Palfium). Ao cabo deses tres meses, estaba bastante intoxicada como para que unha estadía nunha clínica especializada se impuxese. Foi unha estadía rápida e durante a mesma escribín un diario que atopei o outro día
Domingo
Segundo día na clínica. Ceo azul, álamos estremecendo mais non teño (aínda así) unha gran impresión de campo.
Noite terrible
Durante a alba
Tiven que ir buscar a enfermeira abaixo. Atopeime sentada sobre os chanzos da escaleira, afundida, repetíndolle cunha voz infantil que xa había seis horas que...Ao volver arriba con ela, tiven o sentimento do que podería ser o sentimento do desfalecemento.
Finalmente, ela consultou a enfermeira-xefa (moi ben) e deuma (a ampola). Pero non quero máis estar así martirizada xa que se pode facer doutra maneira. O sofremento abáixame.
E DÁME MEDO
Pola contra, mañá agradable. Ao me bañar, atopo un corpo bronceado, plano que me reconforta de xeito escuro: "Non te preocupes, estou aquí para as praias, os outros corpos, a roupa de seda, etc." Ademais, na terraza, discuto con Morrel, o doutor. Unha señora estraña aproxímase, morena, fea, oxidada pola maquillaxe. Repite sen parar a mesma pregunta a Morrel.
Entérome que Elisabeth, ese é o seu nome, é unha esquizofrénica. Esta conversa a tres encántame, se ben fago especial atención en non vexala. Mesmo xogamos ao billar. Pasa o señor Xoán, enfermo mental, de elevada procedencia. En certo modo, todo isto vólvese un pouco
SOPORTABLE
LUNS
PASEI ONTE 13 HORAS SEN AMPOLA
Penso que é un acontecemento
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire